2.Itami o tomonau omoide

Jellal klęczał oniemiały tuląc do siebie ciało Erzy. Nie mógł uwierzyć w to co się właśnie stało. Przecież obiecał sobie że nie dopuści by cokolwiek złego ją spotkało, że nie da jej skrzywdzić. Tymczasem chwila nieuwagi została okupiona krwią jedynej osoby na której naprawdę mu zależało. Krople łez stoczyły się po jego policzkach tonąc w szkarłatnych włosach Tytani. Czuł że wokół nich dalej krąży chmara krwiożerczych gadów gotowych w każdej chwili przepuścić atak ale nie zwracał na nie uwagi. Teraz nic go nie obchodziło, równie dobrze mogli z nim skończyć. Słysząc kolejne szmery za plecami otulił tylko Erzę czekając na kończący cios. Chciał już do niej dołączyć. Życie bez tej dziewczyny traciło jakikolwiek sens. Najgorsze było to że nie przeżywał tego pierwszy raz. Już kiedyś coś takiego na niego spadło. Wtedy gdy przed laty dowiedział się o zniszczeniu wyspy Tenoru. Przymkną oczy pozwalając bolesnym wspomnieniom na powrót.

Siedział w swojej celi opierając się o kamienną ścianę i dysząc lekko. Świadom tego co właśnie rozegrało się na egzaminie Fairy Tail odetchną z ulgą gdy poczuł jak Erza wygrywa. Nie mógł jej zobaczyć, nie mógł się do niej odezwać, pogratulować ale po prostu czuł że udało się jej zwyciężyć Azumę. Pamięć nadal do niego nie wróciła ale uczucie, które w nim zostało bardzo ciągnęło go do tej dziewczyny. Ciepło bijące od jej imienia oraz wspomnienia ich wspólnej walki przeciw Nirwanie mimo wizji spędzenia reszty życia w więzieniu Rady napawały go dziwnym szczęściem. Przymkną oczy podnosząc głowę do góry. Wtedy właśnie uderzyło go to pierwszy raz. Powracające z zawrotną siłą pojedyncze wspomnienie sprawiło że zakręciło mu się w głowie. „Stał celując magicznym promieniem w stojącą naprzeciw niego dziewczynę. Kilka kroków za nią leżał półprzytomny różowowłosy chłopak. Kiedy atak miał już zabić przeciwniczkę drogę zagrodził mu inny mężczyzna przyjmując go na siebie. Zaraz potem leżał na ziemi a zapłakana szkarłatnowłosa pochylała się nad nim. Nie mogła mu niestety pomóc. Niedługo po wyszeptaniu ostatnich słów zmarł.” Zacisną palce na kamiennej posadzce. Nie miał wątpliwości że zabitym był Simon. Naprawdę go zabił, doprowadził do czegoś czego już nie cofnie. Nie potrafił wyrzucić z głowy obrazu zapłakanej Erzy. Jej łzy wywoływały w nim o wiele większe cierpienie niż tortury gotowane co jakiś czas przez strażników więzienia. Stres związany z powracającą świadomością sprawił że pociemniało mu w oczach, zaraz potem osuną się nieprzytomnie na podłogę. Obudziły go głośne, podniesione głosy członków rady. Dyskutowali o czymś gorączkowo idąc pobliskim korytarzem. Ostrożnie by nie wzbudzać niczyich podejrzeń przysuną się bliżej krat by podsłuchać dalszą rozmowę. Korytarzem szła spora grupa osób. Z ich twarzy wyczytał niepokój. Jednak nie był przygotowany na to co usłyszał.
- A więc nasze obawy były słuszne – po głosie rozpoznał byłego członka drużyny światła Jurę.
- Tak – najdostojniej ubrana postać mająca na sobie odznaczenie lidera rady pokiwała głową – cała wyspa zniknęła z powierzchni tylko po jednym ataku czarnego smoka.
- Aknologia znów odleciał i nie wiemy gdzie on jest – przytakną kolejny rozmówca – musimy uważać bo nie wiemy kiedy ponownie się pokarze.
- Jednak najgorsze jest to że prawdopodobnie nikt z członków Fairy Tail nie przeżył – Guran Doma ponownie zabrał głos – przeprowadzone w dzisiejszej nocy skany definitywnie potwierdziły brak oznak życia dobiegających z tamtego obszaru. Dzisiaj oficjalnie złożę kondolencje pozostałym członkom muszą oni teraz bardzo cierpieć.
- Pozostała jeszcze kwestia Zerefa….
Rozmówcy oddalili się od niego i nie mógł już nic usłyszeć jednak o to nie dbał. Erza nie żyła? To coś zwane Aknologią zniszczyło wyspę na której jeszcze wczoraj walczyła? Przecież jeszcze kilka godzin temu cieszył się z jej zwycięstwa nad członkiem mrocznej gildii. Nie mógł w to uwierzyć, nie chciał w to wierzyć. Osoba, która po jego przebudzeniu okazała mu tyle wsparcia, zmotywowała do tego by szedł naprzód nie mogła tak po prostu odejść. Czuł łzy spływające po swojej twarzy ale nie zwracał na nie uwagi. Upadł na kolana waląc pięściami w ziemię. Poprzysiągł sobie że nie uwierzy w jej śmierć bez względu na to co mu mówiono, że kiedyś dowie się tego co naprawdę stało się na wyspie. Erza musi przecież żyć.

Cios kończący jego życie jednak nie nadchodził. Czyżby to nie był smok, a jeśli tak to dlaczego go oszczędził? Oddychał głęboko drżąc na całym ciele. Nadal otulał ciało dziewczyny ramionami i patrzył na jej piękną, pokrytą drobnymi ranami twarz. Teraz nie mógł zaprzeczyć okrutnej prawdzie. Delikatnym ruchem zaplótł kosmyk szkarłatnych włosów za ucho królowej wróżek. Nagłe kroki wyrwały go z otępienia.
- Jellal – znajomy głos sprawił że momentalnie się odwrócił za nim stała młoda, przypominająca nieco kota dziewczyna, która teraz przypatrywała się mu z niedowierzaniem – co tu się dzieje – te słowa wypowiedziała bardziej do siebie niż niego.
- Millianna…. – chciał jej wszystko wytłumaczyć ale nie wiedział od czego zacząć. Z drugiej strony ona go teraz nienawidziła więc wątpił że zechce wysłuchać tego co ma do powiedzenia. Wiedział również że to co kiedyś zrobił kociej czarodziejce było zwyczajnie okrutne był więc przygotowany jeśli ona teraz będzie chciała wymierzyć swoją sprawiedliwość.
- Erza…. – wzrok dziewczyny powędrował na zakrwawione ciało Scarlet. Zauważył że oczy napełniają się jej od łez. Wykonała nerwowy ruch jakby zarówno chciała podejść bliżej jak i uciec stąd. Zachwiała się na nogach ale została wpatrując się w niego wzrokiem domagającym się jakichkolwiek wyjaśnień.
- Millianna ja…. – zaczął niepewnie próbując się jednocześnie podnieść z wciąż trzymaną przez siebie dziewczyną jednak członkini zespołu Mermaid Hell przerwała mu zamaszystym gestem ręką.
- Zamilcz – krzyknęła a po jej twarzy ciekły strumienie łez – Wszystko widziałam, walczyłeś z nią… zmuszałaś nas do budowy tej przeklętej wieży nie pozwalając z niej wyjść przez bite osiem lat… a teraz walczyłeś ze smokami, chciałeś ją chronić… dlaczego? Nic nie rozumiem – upadła na kolana patrząc tępo na chłopaka. Jellal miał już coś powiedzieć gdy usłyszeli kobiecy chichot i po chwili stanęła przed nimi Ultear Milkovich. Czarne włosy swobodnie opadały jej na ramiona a na twarzy widniał zagadkowo rozbawiony wyraz.
- Myślisz się koteczko – zachichotała kierując do nich swe kroki – wygnanie Erzy, budowa systemu R, nieudana próba złożenia tej dziewczyny w ofierze dla Zerefa to wszystko moja zasługa. To ja byłam tą, która kontrolowała go z ukrycia.
- Co takiego – wyjąkała po dłuższym chwili Millianna. Nie wiedziała co myśleć o tym co właśnie usłyszała. To by znaczyło że zupełnie nie zdawała sobie sprawy z tego co się przed laty stało.
- Słuchaj malutka jeśli uda ci się przeżyć tą katastrofę wezmę na siebie twój gniew – powiedziała machając niedbale ręką jakby ta sytuacja zupełnie po niej spływała.
- Ultear ani słowa więcej – zarządził Jellal. Nie chciał by kobieta która wydobyła go z więzienia, dała szanse odkupienia grzechów tworząc z nim i Meredy Crime Sorciere skupiła na siebie jego winy. Tak, kontrolowała go ale on przez całe osiem lat nic nie robił by się temu przeciwstawić, nie podejmował jakiejkolwiek próby walki z jej zaklęciem.
- Kiedy to prawda, nie ma czemu zaprzeczać – czarnowłosa zaśmiała się wymownie – nigdy nie byłam aniołem. Zło leży w mojej naturze – po tych słowach jej oczy spoczęły na Erzie – nie żyje – bardziej orzekła niż zapytała.
- Tak – przyznał bezbarwnie po długim milczeniu. Wiedział że nie może negować tego co się stało. Przypomniało mu to jednak ich pierwszą rozmowę po oswobodzeniu go z rąk rady.
Po raz pierwszy od roku patrzył na rozgwieżdżone niebo znajdujące się nad jego głową. Wziął głęboki wdech przez nos i usiadł na zwalonym pniu starego drzewa.
- To prawda – spytał już kolejny raz patrząc wyczekująco na kobiety.
- Tak, niestety to ja cię kontrolowałam teraz tego żałuje – przyznała czarnowłosa.
- Nie o to pytam – odparł prawie natychmiast spuszczając wzrok na ziemię – Erza… wyspa czy to pewne – nie wierzył, po prostu nie wierzył że umarła. Mogli mówić co chcieli on nadal uważał że musi istnieć jakieś inne wytłumaczenie tego że jej teraz nie ma. Przez ten czas spędzony w areszcie wspomnienia do niego powróciły. Pamiętał już wspólną budową systemu R, wtedy poznał Erzę od razu poczuł do niej coś więcej choć byli tylko dziećmi, wymyślił jej nazwisko a ona je zaakceptowała choć było kiepską improwizacją dotyczącą koloru jej włosów. Zaraz potem zrobił coś co na zawsze zmieniło jej postrzeganie życia, gdy mogli już być wolni wygnał ją, jej przyjaciołom wmówił że ich zdradziła, zmusił ich do kończenia budowli, której tak nienawidzili, potem zabił Simona i o mało co nie zabił samej Erzy. Nie wiedział jak udało jej się przeżyć bo ostatnim co zdążył zobaczyć przed utratą przytomności był obraz tkwiącej w bryle lakrymy Eterionu, a obok klęczy Natsu bezskutecznie próbując dostać się do środka i ją wyciągnąć. Poświęcała się by ocalić przyjaciół, po raz kolejny. Mogło więc wydawać się oczywistym że umarła, jej ciało zostało rozerwane na atomy chroniąc tym samym znajdujące się wewnątrz ruin budynku i okolic osoby. Wiedział że jeśli wtedy doszło by do wybuchu, który powstrzymała Fiore wyglądało by zupełnie inaczej. Miała zapłacić za to najwyższą cenę ale jednak przeżyła i mógł z nią się spotkać podczas walki z Nirwaną. Wtedy to właśnie niej nie oszalał gdy okazało się że nic nie pamięta. To głównie dla niej postanowił zmierzyć się ze swoją przeszłością. Dlatego też nie wierzył że zgineła. Musi być jakieś rozwiązanie by znów mógł ją ujrzeć.
- Znów to – spytała niecierpliwie jednak już milszym tonem w którym pojawiał się cień współczucia – Meredy przecież próbowała już rzucić na ciebie połączenie uczuć z Erzą jednak nie skutkowało, a to znaczy tylko jedno. Musisz to w końcu sobie uświadomić inaczej nie pójdziesz na przód. Ona nie żyje i… – nie dokończyła bo przerwał jej silny cios Jellala, którym spowodował jej upadek na ziemię.
- Posłuchajcie – zarządził niebieskowłosy mag patrząc na nią ostrzegawczo – mogę dołączyć do tej całej gildii, mogę z wami starać się odkupić swe winny choć wątpię by kiedykolwiek zostały mi wybaczone, mogę nawet w tym celu ryzykować życie ale nigdy ale to nigdy nie pozwolę byście mówili o niej w czasie przeszłym. Ona jest… więc macie ją tak traktować.

Wtedy nie uwierzył i miał rację. Ponownie się spotkali na kilka dni przed igrzyskami w których trakcie codziennie zdążyli zamienić kilka słów. Wprawdzie zawsze trwało to maksymalnie kwadrans ale to mu wystarczyło by napełnić jego życie i misje jakąś nadzieją. Teraz wiedział że nie może temu zaprzeczyć gdy nieruchome ciało Erzy spoczywało w jego ramionach. Stojąca za nim Millianna zrobiła niepewnie kilka kroków w jego stronę po czym powoli położyła swą dłoń na jego ramieniu. Czuł jak drży wpatrując się w szkarłatnowłosą.
- Czemu ona – pociągnęła nosem z cichym miauknięciem wypełnionym żalem. Sam zadawał sobie to pytanie. Nie zauważył kiedy kocia czarodziejka odeszła w boczną uliczkę.
- Na twoim miejscu też bym się ruszyła – powiedziała Ultear wymijając go – wiesz dobrze co by ona powiedziała na takie zachowanie.
- Ja już nie wiem co mam robić…. zawiodłem ją – odparł wsłuchując się w oddalające się kroki kobiety. Nie miał zamiaru walczyć. Nie wiedział że jest uważnie przez kogoś obserwowany.
Było już bardzo późno jednak chyba nikt nie myślał o choć chwili snu. Smoki pustoszyły miasto a ich jedynym celem było nieść śmierć i rozpacz. Szczęściem w nieszczęściu był fakt że zostali tu sami magowie, ludzie którzy nie potrafili się bronić zostali ewakuowani poza stolicę przez Kinana Alzack i Bisca zostali z nimi by w razie najgorszego służyć im pomocą. Pozostali walczyli. Jedną z takich osób była Levy. Dziewczyna raz, po raz wymachiwała ręką tworząc nowe „żelazo” dla wciąż chwiejącego się na nogach Gajeel’a bezskutecznie chcącego zaszkodzić olbrzymiemu smokowi.
- Cholerstwo jest wytrzymałe – warkną ocierając dolną wargę – Trzymasz się Levy – spytał.
- Daje radę ale…. – nie skończyła bo przed nimi przeleciała kula ognia, a gdy kurz opadł ich oczom ukazała się znajoma sylwetka.
- Natsu – zdziwiła się gdy smoczy zabójca posłał im swój znany uśmiech – nic ci nie jest – spytała oceniając wzrokiem jego obrażenia.
- Dragneel co ty tutaj robisz – zdenerwował się Gajeel, obecność członka gildii widocznie mu się nie podobała – ten smok jest mój i masz się nie wtranżalać, kapujesz – warkną zaciskając pięść i zupełnie ignorując już bestie z którą powinienem walczyć.
- Słuchaj metalowy dupku to nie ciebie szukam tylko jej – wskazał na zdezorientowaną Levy – mogę poprosić o trochę ognia – spytał.
- Dobrze – zgodziła się wystrzelając w powietrze napis danego żywiołu. Jednak gdy tylko Natsu zjadł „poczęstunek” spotkał się z pięścią Gajeel’a. Cios był na tyle silny że ten zachwiał się i cofną o kilka kroków.
- Słuchaj no, wara od mego prywatnego dostawcy – czarnowłosy złapał go za kołnierz i podciągną bliżej swojej twarzy.
- Tak? Do twojej wiadomości to… – ognisty mag nie skończył się odgrażać gdy muskularna łapa smoka wymusiła ich rozdzielenie.
- Nie cierpię gdy ktoś mnie lekceważy – zaryczał po raz kolejny rozwierając swe pazury by zranić walczących.
Natsu z twarzą wyrażająca kompletny brak zainteresowania spojrzał w jego stronę, a w chwilę później jego źrenice momentalnie się zwęziły. W jednej z łap smoka tkwiło kilka znajomych ostrzy. Bez trudu rozpoznał w nich miecze Erzy. Tyle razy widział już je w akcji że nie miał najmniejszych wątpliwości że to do niej należą.
- Erza-san – Levy zakryła sobie dłonią usta chcąc powstrzymać płacz. Z jej oczu popłynęły łzy, a drobnym ciałem wstrząsnęły dreszcze. Po chwili na ramieniu poczuła silną wychowanka Metalicana. Zauważyła że mężczyzna patrzy przed siebie z twarzą nie wyrażającą żadnych uczuć.
- Czy ty z nią walczyłeś – spytał Salamander, a na zaciśniętych pięściach pojawił się ogień. Czuł już co się mogło stać. Erza nie należała do osób, które pozwalają swym przeciwnikom uciec zwłaszcza gdy ci mogą zagrozić jej przyjaciołom, a skoro jej z nim nie było. Mimo to trudno mu było pogodzić się z przerażającą prawdą.
- Kiehehe – zaśmiał się smok – to było tak proste że walką tego nazwać nie można. Jak tylko wyleciała w powietrze nie miałem trudności z wbiciem w nią szponów. Uwielbiam gdy me pazury przebijają ludzkie ciała. Niestety przez jej zbroję miałem problemy z pozbyciem się jej z łapy. Na szczęście jakiś inny niebieskowłosy kurdupel mi w tym pomógł – wszystko to mówił przepełnionym wesołą ironią głosem.
- Ty warkną – miał już w niego walnąć, chciał pomścić śmierć przyjaciółki, która już nie raz ratowała mu tyłek ale mimo gniewu czuł że to była by daremna walka. Wyczuł już że smoki znacznie ich przewyższają. Stał dygocząc na całym ciele gdy na niebie przeleciała wielka kula ognia. To nie był atak maga lecz kolejny smok, którego całe ciało składało się z ognia.
- Zajmij się nim – krzykną biegnąc rozwaloną ulicą – i pamiętaj masz mu porządnie przywalić za to co zrobił. Ja muszę kogoś dogonić. Nie był pewny czy rodzący się w jego głowie plan wypali ale raczej nie miał innego wyboru. Musi to zrobić inaczej ofiara Lucy z przyszłości oraz samej Erzy pójdzie na marne. Tym razem nie przegra.

Ultear Milkovich wolno kroczyła przez opustoszałą ulicę. W głowię kłębiły jej się niezliczone myśli. Zawsze taka była. Zawsze była zła. Nieudolne próby nawrócenia się na prawidłową ścieżkę zawsze kończyły się i tak obudzeniem w niej pierwotnych instynktów. Łudziła się że coś zmieni zakładając Crime Sorciere, że uda jej się uwolnić od przeszłości i odkupić swe winy. Jakie to było żałosne. Minęło siedem lat, siedem lat podczas których starała się niszczyć to co złe lecz wcale się nie zmieniła. Nawet teraz była gotowa zabić niewinnego człowieka tylko po to by teraźniejszość uniknęła swej odpowiedzialności. Była tam, widziała jak walczy w obronie miasta, a ona sama szukała tylko dogodnej okazji do zadania mu śmiercionośnego ciosu. Rogue Cheney był jednak teraz dobrą osobą niczym nie przypominającą swego odpowiednika z przyszłości. Choć jego przyszłość była niepewna potrafił dojrzeć jasną stronę swego życia. Chciał za wszelką cenę chronić tego kota, Frosch’a. Nawet Sting nie stracił do niego zaufania choć już dobrze wiedział co może czekać jego kompana. Przeciwnie widząc ich wspólną walkę z dwoma smokami doszła do wniosku że ich przyjaźń się tylko przez to umocniła. Natomiast ona jeszcze przed minutą chciała go zabić. Dobrze zrobiła że wtedy odeszła bo pewnie ciemna strona wzięła by w niej górę i dokonała by tego co planowała dokonać. Idąc w samotności pokręciła głową próbując odgonić od siebie te myśli. Chciała dokonać zbrodni a przecież zakładając gildię myślała właśnie o próbie naprawienia złych czynów. Postępując przeciwnie do zawartej w niej idei poznała swoje prawdziwe oblicze. Nigdy nie uda jej się być w pełni dobrą osobą. Spojrzała na majaczący w górze czerwony księżyc, a na jej twarzy pojawił się specyficzny uśmiech. Podniszczona wieża zegarowa wskazywała godzinę wpół do drugiej.
- Tak to chyba dobre miejsce – powiedziała do siebie klękając na ziemi. Podjęła już decyzje. Użyje swego najpotężniejszego czaru. Zaklęcia tego nauczyła się już jako mała dziewczynka, gdy dołączyła o gildii Grimoire Heart. Mistrz Hades przestrzegł ją jednak czas który się cofnie zależy od samego człowieka. Konkretnie wartości jego życia, im było więcej warte tym więcej czasu zostanie oddane. Jednak używający go mag płaci największą cenę. Cenę, którą jest jego własne życie. Zaraz po jego wykonaniu umrze, była tego świadoma ale nie zamierzała się wycofać. Jeśli może kogokolwiek uratować nie podda się. Nie wątpiła ze część słabszych lub bardziej oddanych walce magów poniosła już klęskę. Wojna zawsze niosła za sobą ofiary. To powszechnie panująca norma, której się nie zmieni. Nie widziała ile jej poświęcenie przyniesie dodatkowego czasu pozostałym. Mogła mieć tylko nadzieję że komuś się przyda. Lecz czy życie takiej osoby jak ona jest cokolwiek warte? To pytanie ciągle szumiało jej w głowie gdy zaczęła przygotowywania do rzucenia zaklęcia. Wymagało ono czasu i skupienia. Czuła jak zebrana energia krąży w jej ciele, jak jej ciałem wstrząsają dreszcze, włosy unoszą się ku górze. Była gotowa wypowiedzieć słowa kończące zaklęcia, a potem pożegnać się z własnym życiem. Przycisnęła mocniej dłonie do ziemi, zamknęła oczy i gdy już to miało się stać usłyszała dobiegające z tyłu czyjeś kroki. Ktoś staną tuż za nią.
——————————————-
Polski tytuł: Bolesne wspomnienia
Ok, więc kolejna notka już za mną. Tremy mniej ale nadal jest. Pomysłów za to wiele więc raczej nadal będzie mnie ona zjadać. Pozdrawiam wszystkich i zapraszam do czytania następnych rozdziałów.